Recensie: Slapen vissen?

Slapen vissen is een boek dat gaat over het overlijden van een broertje en het rouwproces dat de hoofdpersoon daarna meemaakt.

Recensie: Slapen vissen?

Over het boek

Het boek neemt ons mee in de belevingswereld van Jette, de ik figuur in dit boek. Jette heeft een broertje, Emiel. Emiel is net doodgegaan. Jette weet niet anders als dat Emiel ziek is. Emiel heeft veel in het ziekenhuis gelegen, en mama was vaak bij Emiel in het ziekenhuis. Op een dag werd Jette vanuit school opgehaald door vader, gewoon midden op de dag. Ze mocht mee naar haar broertjes kamer, waar Emiel heel stil en wit op het bed lag. Jette probeerde Emiel wakker te maken, maar vader vertelde Jette dat Emiel dood was.

Een paar maanden voor de dood van Emiel speelden Jette en Emiel samen. Emiel vertelde zijn zus dat hij het stom vind dat hij zijn zus niet langer zal kennen dan tot zijn dood. Wanneer hij dood zou gaan, zou zijn zus nog leven. Emiel zou zo graag willen weten wat zijn zus dan meemaakt. Emiel wil daarom graag begrafenisje spelen met zijn zus. De echte begrafenis bleek anders te zijn dan Emiel en Jette samen hadden gespeeld.

Na de dood van Emiel vraagt Jette aan haar vader of moeder boos op haar is. Ze denkt dat moeder meer hield van Emiel dan van haar. Vader legt Jette uit dat mama van allebei de kinderen evenveel houdt, maar omdat Emiel ziek was moest ze veel en vaak voor hem zorgen. In de weken na de begrafenis voelt Jette vooral dikke zwarte donderwolken. Ze voelt zich schuldig. Met hulp van een praatgroep voor kinderen die ook verdrietig zijn, tijd en wekelijkse bezoekjes aan Emiels graf om te bekijken of alles nog op orde is worden de wolken langzaam minder zwart

De titel verwijst naar een vraag die Jette, de ik persoon op een gegeven moment aan haar vader stelt ‘Slapen vissen eigenlijk?’ Jette ontdekt hierop een antwoord en misschien….. slaapt Emiel op die manier ook wel weer een keer.

Mijn mening

Precies in het hoofd kijken van een kind dat meemaakt dat een broertje of zusje dood gaat, of ernstig ziek is kunnen wij als volwassenen niet. Wel kunnen we proberen om kinderen die met de dood te maken krijgen een stabiele omgeving te bieden. Het boek ‘slapen vissen’ bespreekt de onderwerpen dood en rouw door de ogen van een kind. Ik vind dat het boek heel respectvol dit, toch lastige, onderwerp beschrijft. Het boek vertelt hoe spel een rol speelt in de verwerking van dit kind en hoe zij baat heeft bij ondersteuning van lotgenoten. Het beschrijft ook schuldgevoel, verdriet, rouw en verlies. Ik vind dit boek een schitterend boek dat in iedere rouwkoffer op school zou moeten zitten zodat leerkrachten dit boek kunnen gebruiken wanneer zij zich in een situatie bevinden waarbij er gebruik gemaakt moet worden van de rouwkoffer. Juist door de puurheid. Daarnaast denk ik dat het goed is om dit zelf als leerkracht ook door te lezen, juist omdat het rouw bespreekt door de ogen van een kind.

Niet alle tekeningen in het boek vind ik even mooi, sommige vind ik niet bij het verhaal passen of leiden voor mij af van de boodschap. Andere prenten zijn echter schitterend en zeer toepasselijk.